Istnieje ścisła zależność pomiędzy informacją sensoryczną a reakcją ruchową, mową       i emocjami małego dziecka.

Integracja sensoryczna to przetwarzanie bodźców sensorycznych. Układ nerwowy dziecka odbiera informacje ze wszystkich zmysłów: dotyku, węchu, wzroku, słuchu, ale odbiera także cenną dla rozwoju umysłu małego dziecka informację od narządu przedsionkowego odpowiadającego za ruch i czucie ciała.

Jeśli ten odbiór jest niezakłócony to dziecko 2-3 letnie, naśladując dorosłego, działa   w sposób planowy i efektywny. Działa, to znaczy poszukuje, bada otaczający świat                          w poczuciu bezpieczeństwa i satysfakcji.

Jeśli rozwój integracji sensorycznej  dziecka przebiega prawidłowo, w sposób naturalny, automatyczny, to maluszek  z ochotą  wykonuje typowe dla wieku biologicznego aktywności.

Sprawna integracja sensoryczna warunkuje poziom pobudzenia i hamowania układu nerwowego, zapewnia równowagę na poziomie wrażliwości na odbiór bodźców z otoczenia.                A w przyszłości zapewni  dziecku dobrostan w obszarze doskonalenia umiejętności  w uczeniu się ( szkolnych), w tym pamięci roboczej odpowiedzialnej za zapamiętywanie i przechowywanie  wiadomości, percepcji słuchowej, wzrokowej złożonych ruchów- planowania, koordynacji wzrokowo- ruchowej, myślenia koncepcyjnego, zorganizowanego zachowania i poczucia własnej wartości. Dziecko odbiera bodźce całym ciałem, dotyk jest bardzo waży, bo jest źródłem satysfakcji, której to dziecko uczy się podczas jedzenia, przytulania i głaskania – tak zaczyna się rozwijać więź emocjonalna, najpierw z osobą znaczącą tj matką, bez której niemożliwy jest rozwój innych wyższych struktur umysłowych. 

Dziecko przebywając w żłobku  z grupą  rówieśników rozbudza ciekawość poznawczą, bo naśladując inne dzieci  ma potrzebę bycia aktywnym, kontrolowania swojego zachowania i podejmowania coraz to odważniejszych zadań.

Jeśli rodzic obserwuje, u swojego dziecka:

• bezpieczeństwo grawitacyjne,
• potrzebę ruchu i równowagę,
• ruch celowy, kontrolę ruchu, płynność, stopniowanie ruchu,
• reagowanie na ból,
• potrafi zatrzymać uwagę ( wzrok zatrzymuje na nowo pojawiającym się bodźcu), przenieść uwagę,
• nie przejawia stałego rozdrażnienia,
• że napady złości mijają, kiedy otrzyma wsparcie dorosłego- osoby znaczącej,
• że potrafi samodzielnie uspokoić się,
• że czeka na odsuniętą w czasie nagrodę,
• że potrafi w sposób elastyczny przejść do innej proponowanej czynności,
• nie pręży się,
• nie preferuje silnych bodźców typu mocne przytulanie, drapanie, intensywne bujanie itp.,
• nie niszczy zabawek,
• chętnie uczy się nowych aktywności i samoobsługi, wykonuje nowe zabawy,
• że nie boi się głośnych dźwięków( odkurzacz, dzwonek, szczekanie psa itp.),
• że nie ma problemu z izolacją od rodziców,
• że utrzymuje interakcje ( wzrokową i dotykową), inicjuje kontakt, nie wycofuje się z  kontaktu społecznego,
• że nie wydaje się być pełne lęku przed nowymi osobami i aktywnościami.

znaczy to, że rozwój jest jak najbardziej korzystny i bezpieczny, a rodzic bez obaw może doświadczać radości i satysfakcji z wychowania.

Jeśli występuje niedobór lub nadmiar bodźców - warto zastanowić się czy funkcjonowanie dziecka jest prawidłowe i udać się na konsultację psychologiczną.

W miarę potrzeb i Państwa obaw o właściwy rozwój psychoruchowy dziecka zapraszam do Poradni .

Porozmawiamy o  dziecku  J

                                                                Opracowała: Magdalena Piechota -psycholog